Archives

no i co z tymi marzeniami które chciałeś zamieniać na plany co z tymi serca drgnieniami które przypominały ci że żyjesz

szli zamiast sukni i koszuli zakurzony żołnierski strój zamiast perfum zapachu tylko pyłu woń szli przekraczając nadziei granice

za słońca poranny uśmiech i deszczu na drodze kałużę za herbatę z cytryną lub bez i jajecznicę lekko przesoloną za piosenkę w radiu od której gęba się uśmiecha jak głupia od ucha do ucha

to my gonimy w locie sny marzeniom przywracamy życie tańcząc kroczymy bez pytań czy czynimy należycie to my wprost z drzewa owoc rwiemy

a żyjąc spalaj się jak świeca i dawaj światło choć czasem

a może wcale nie chciał zdradzić tylko zapomnieli o tym w ewangelii wspomnieć może go zmusili wbrew jego sercu które

dziś rano znalazłem w wannie martwą biedronkę i choć to tylko biedronka o życiu pomyślałem mimochodem każda śmierć jest jakiegoś smutku powodem

w kropli łzy ukryłem cię na dnie by znaleźć cię tam nie mógł nikt prócz mnie

jedno twe słowo zamienić może czyjś dzień cały w ponad chmurami podróż dwa przywiędłe fiołki w zaczarowany ogród kakaowca ziarno w fabrykę czekolady

niełatwo jest przepraszać za nic trudniej trochę za głupiego focha jednak najtrudniej chyba przepraszać za to że się kocha

wśród nocnej ciszy nic już dziś nie słyszysz zamiast serca swego głosu co jak grzyby bez bigosu bez miłości usycha na nogę jedną utyka raz po raz

gdybyś tu był uśmiechnął byś się i zapytał jak zwykle o piosenkę ja ‚jak się masz’ rzuciłbym i uścisnął twą rękę

a ty śpij a ja będę tu przy tobie czuwać by sny złe wokół ciebie nie zaczęły fruwać a ty śpij

jeśli wola twa bym nie mówił już gdy płonące skrzypce twe pokrył biały kurz i papierosowy dym gdzieś tam znad chmur

choć niewidoczni i niesłyszalni w byciu nieżywym śmiesznie banalni są na widok kwiatów na pomnikach stawianych

a w Paryżu teraz na placu przed Notre-Dame katedrą okruchów chleba i dnia wczorajszego szukając szumem Sekwany trochę onieśmielone szare gołębie fruwają

daj mi rękę pobiegniemy razem na trzeci peron wsiądziemy do pociagu usiądziemy w szóstym wagonie pomiędzy Jasiem i Małgosią

wyszedłem na chwilę z domu pomiędzy srebrnymi kroplami deszczu nie chwaląc się nikomu ujrzałem Dzwoneczka w jakimś takim jesiennym nastroju i szalu spojrzałem na ławce pod sosną mój stróż anioł zamiast chodzić za mną na wino poszedł znowu

a gdybyś dzisiaj dowiedział się że jutro nie obudzisz się że herbaty z cytryną

od Matki Boskiej fosforyzującej i żaluzjowej co gdy się z boku na Jej obraz zerka z lewej strony inne niż z prawej przywdziewa ubranie zachowaj mnie, Panie

odgrzewana zupka chińska jak najdroższe trufle smakuje przeterminowana kapusta pekińska grillowane bakłażany imituje dżdżownica bezwstydnica co bez odwłoka wygląda jak wywłoka

kanapka drwala co uśmiechem powala frytki zakręcone lekko posolone ice frappe karmelowa kaw wszystkich królowa kebab z wołowiną podany z turecką miną

chciał się spotkać porozmawiać o miłości życiu całym więc umówił się na plaży pięknej dosyć z piaskiem białym wargi jej mówiły wiele słów o sprawach nieistotnych choć naprawdę to nikt nie wie może wcale nie ulotnych

ojcze nasz który znasz serca nasze który mieszkasz właśnie w nich w niebie czasem niech święte będzie imię Twoje a nie moje a Twoje królestwo i nasze jestestwo niech ogarnie

gdy Andersena baśnie czytasz mi nim zaśnie dzien mój długi zmęczony do snu mnie kołyszą elfy księżniczki krasnale nie,nie proszę cię wcale o zwykłe zainteresowanie o baranka narysowanie

za oknem mym kolorowych świateł miasta dziesiątki dom mój miliony lat świetlnych stąd zaledwie kilka pięter wyżej po dachu w palmy cieniu snuć się zaczynają marzenia

gdy ma łódź przez życie pędząca za dużo wiedząca zapomina jak płynąć po wzburzonych falach

wokół mnie tylu ludzi a jakby nie było nikogo nie jestem do końca pewien czy droga ma wciąż jest mą drogą miłość ma stara znajoma

dwa serca w różnym tempie bijące u mnie już księżyc u ciebie wciąż słońce jak my co dzień z upadku wschodzące tysiące mil miliony chwil niezapomnianych

jest sobie taki dom w którym mieszkania są nostalgią połączone gdzie ją odwiedza on całując tak jej dłoń jak mąż całuje żonę mieszkańcy wzrokiem swym wlepieni jakby w dym w ekran telewizora nie wiedzą czy to dziś czy może jutro już gdzie sto lat jakby wczoraj

już nie będę pisał dzwonił czasu na pytania trwonił o twe zeszłej nocy sny o to jak ci płyną dni czy wieczory twe przypadkiem nie samotne i ukradkiem nie znikają gdzieś w otchłani jak ci ludzie niekochani

a teraz posiedźmy w ciszy to co słychać się nie liczy nawet bicie naszych serc tylko to co między nami jest

nie martwiłbym się czy się nie przeziębisz nie czekał jak frajer na wiadomość czy znajdziesz czas na pizzę herbatę nic nie robienie marzeniami się dzielenie filmów oglądanie

nie obiecywałem ci ze złota gór pałacu z chmur ani że ci zrobię z pereł sznur kilometrowy

snu mego spełnieniem delikatnym serca drżeniem disneyowskim wzruszeniem nieba darem rymem niebanalnym

nie będę już powodem łzy niczyjej co jak płatek stokrotki spada delikatnie niezauważalnie lecz jakby niechcący

jeśli się miało czyjeś serce całe i oczy od ucha do ucha uśmiechnięte i słowo potrafiące rozłożyć ręce niczym skrzydła orła na niebie i radość miłość nostalgię wieczór w sobotę i poranek w niedzielę a pozostanie tylko cisza to… to jest raczej kurwa niewiele

nie pozwalaj sercu swemu frajerskiemu kochać tak bardzo że już bardziej się nie da chyba że

liście z drzew spadają ceny w sklepach rosną ludzie zamiast czytać książki po ebooki sięgają

kubek gorącej herbaty czarnej jak myśli niepotrzebne na stole mówi że znowu za chwilę wzejdzie słońce trochę zimą gorące

potrzeba nocy by mógł nastać dzień potrzeba słońca by ujrzeć cień potrzeba bólu by móc ulgę czuć trzeba niemocy aby znów móc

farewell oh king you’re driving away but we’re still heroes just for one day

czasem nie wiem sam jak żyć mam co mówić mam w piernikowym szaleństwie w choinkowym hałasie

między barszczem a sernikiem między półką z chlebem a mrożonymi pierogami przyjdź

kończy się rok kolejny z tobą choć bez ciebie twa szkoła ta sama choć inna zupełnie

miłości ty co uniosłaś mnie nad szczyty gór i głupoty

czekam na ciebie wieczór jeden drugi zamiast z tobą rozmawiam z kosami

to wszystko to niby nic kilkanaście spotkań kilkadziesiąt rozmów

kto by zrozumiał po co jest księżyc i Andersena poczytał baśnie kto by rozmawiał o krasnoludkach

gdy nadejdzie noc i czarne chmury przykryją ziemię jak ciepły koc zaśpiewam ci tango

nie powiedziałeś mi co to miłość dlaczego istnieją anioły nie wyjaśniłeś dlaczego czasem bez sensu musiałem chodzić do szkoły

łatwo Ci było mówić o przenoszeniu gór o uchu igielnym o rzuceniu wszystkiego

i pomyśleć że mogłoby nie być pająka w rogu pokoju deszczu dudniącego w rynnie

niech mój pogrzeb będzie biały z białą trumną i kwiatami

wiem babciu że wciąż czekasz na spotkanie ze mną by jak za dawnych lat rozłożyć talię kart

czy stokrotka może zastąpić słonecznik a pestka od jabłka – jabłecznik

a przecież mogłeś zmienić zdanie nie myśląc co ze światem się stanie zamiast octu co od goryczy twarz wygina mogłeś z Janem napić się wina

gdy myślisz że to już za dużo że zima nie może trwać do maja że Bóg znowu robi sobie z ciebie jaja

gdy narzekasz że znów poniedziałek szósta piętnaście pospieszny łyk herbaty gorzkiej jak

jeśli mówisz że koło w samochodzie ważniejsze jest

i zostawili Cię przyjaciele i kumple ziomki z izraelskiego podwórka

choć mówią że bez serca że tylko układ krwionośny

sercu memu frajerskiemu głupiemu naiwnemu dziecinnemu

odejdź jeśli chcesz za rok dwa może dziesięć

za Twe czemuś mnie opuścił

a gdybyś Jezusie nie chodził po wodzie tylko surfował

dziś tańczę walca choć wcale nie potrafię

Aniele Boży stróżu mój przyjdź do mnie nie później nie jutro teraz

nie proś mnie bym zrozumiał czego się zrozumieć nie da

gdy moja wiara uciekła gdzie pieprz rośnie

jeśli myślisz że rzucę wszystko i ucieknę z Tobą

a gdyby to była prawda że jest miłość ta wariatka najprawdziwsza że przez tysiące lat filozofowie teolodzy humaniści romantycy poeci idealiści to nie byli tylko iluzjoniści