wiersze

no i co
z tymi marzeniami które
chciałeś zamieniać na plany
co z tymi
serca drgnieniami które
przypominały ci
że żyjesz

szli
zamiast sukni i koszuli
zakurzony żołnierski strój
zamiast perfum zapachu
tylko pyłu woń
szli
przekraczając
nadziei granice

za słońca poranny uśmiech

i deszczu na drodze kałużę

za herbatę z cytryną lub bez

i jajecznicę lekko przesoloną

za piosenkę w radiu od której

gęba się uśmiecha jak głupia

od ucha do ucha

to my gonimy w locie sny
marzeniom przywracamy życie
tańcząc kroczymy bez pytań czy
czynimy należycie

to my wprost z drzewa owoc rwiemy

a żyjąc
spalaj się
jak świeca i
dawaj światło
choć czasem

a może
wcale nie chciał zdradzić
tylko zapomnieli o tym
w ewangelii wspomnieć
może go zmusili
wbrew jego sercu które

dziś rano
znalazłem w wannie
martwą biedronkę
i choć to
tylko biedronka
o życiu
pomyślałem mimochodem
każda śmierć jest
jakiegoś smutku
powodem

w kropli łzy
ukryłem cię
na dnie
by znaleźć
cię tam
nie mógł nikt
prócz mnie

jedno twe słowo
zamienić może
czyjś dzień cały w
ponad chmurami podróż
dwa przywiędłe fiołki
w zaczarowany ogród
kakaowca ziarno w
fabrykę czekolady

niełatwo jest
przepraszać za nic
trudniej trochę
za głupiego focha
jednak
najtrudniej chyba
przepraszać
za to
że się kocha

wśród nocnej ciszy
nic już dziś nie słyszysz
zamiast serca swego
głosu co jak
grzyby bez bigosu
bez miłości usycha
na nogę jedną
utyka raz po raz

gdybyś tu był
uśmiechnął byś się i
zapytał jak zwykle o
piosenkę
ja ‚jak się masz’
rzuciłbym i
uścisnął twą rękę

a ty śpij
a ja będę
tu przy tobie czuwać
by sny złe
wokół ciebie
nie zaczęły fruwać
a ty śpij

jeśli wola twa
bym nie mówił już
gdy płonące
skrzypce twe
pokrył biały kurz i
papierosowy dym
gdzieś tam znad chmur

choć niewidoczni
i niesłyszalni
w byciu nieżywym
śmiesznie banalni
są
na widok kwiatów
na pomnikach stawianych

a w Paryżu teraz
na placu przed
Notre-Dame katedrą
okruchów chleba i
dnia wczorajszego szukając
szumem Sekwany trochę
onieśmielone szare
gołębie fruwają

daj mi rękę
pobiegniemy razem
na trzeci peron
wsiądziemy do pociagu
usiądziemy w szóstym
wagonie pomiędzy
Jasiem i Małgosią

wyszedłem
na chwilę z domu
pomiędzy srebrnymi kroplami
deszczu nie chwaląc
się nikomu
ujrzałem Dzwoneczka
w jakimś takim jesiennym
nastroju i szalu spojrzałem
na ławce pod sosną mój
stróż anioł zamiast
chodzić za mną
na wino poszedł znowu

a gdybyś dzisiaj
dowiedział się
że jutro
nie obudzisz się
że herbaty z cytryną

od Matki Boskiej
fosforyzującej
i żaluzjowej
co gdy się z boku
na Jej obraz zerka
z lewej strony inne
niż z prawej przywdziewa ubranie
zachowaj mnie, Panie

odgrzewana zupka chińska
jak najdroższe trufle smakuje
przeterminowana kapusta pekińska
grillowane bakłażany imituje
dżdżownica bezwstydnica
co bez odwłoka
wygląda jak wywłoka

kanapka drwala
co uśmiechem powala
frytki zakręcone
lekko posolone
ice frappe karmelowa
kaw wszystkich królowa
kebab z wołowiną
podany z turecką miną

chciał się spotkać porozmawiać
o miłości życiu całym
więc umówił się na plaży
pięknej dosyć z piaskiem białym

wargi jej mówiły wiele
słów o sprawach nieistotnych
choć naprawdę to nikt nie wie
może wcale nie ulotnych

ojcze nasz
który znasz
serca nasze
który mieszkasz
właśnie w nich
w niebie czasem
niech święte będzie
imię Twoje
a nie moje
a Twoje królestwo
i nasze jestestwo
niech ogarnie

gdy Andersena baśnie
czytasz mi nim zaśnie
dzien mój długi zmęczony
do snu mnie kołyszą
elfy księżniczki krasnale
nie,nie proszę cię wcale
o zwykłe zainteresowanie
o baranka narysowanie

za oknem mym
kolorowych świateł miasta
dziesiątki
dom mój
miliony lat świetlnych stąd
zaledwie kilka pięter wyżej
po dachu w palmy cieniu
snuć się zaczynają marzenia

gdy ma łódź
przez życie pędząca
za dużo wiedząca
zapomina
jak płynąć
po wzburzonych falach

wokół mnie tylu ludzi
a jakby nie było nikogo
nie jestem do końca pewien
czy droga ma wciąż jest
mą drogą
miłość ma stara znajoma

dwa serca
w różnym tempie bijące
u mnie już księżyc
u ciebie wciąż słońce
jak my co dzień
z upadku wschodzące
tysiące mil
miliony chwil
niezapomnianych

jest sobie taki dom w którym mieszkania są
nostalgią połączone
gdzie ją odwiedza on całując tak jej dłoń
jak mąż całuje żonę

mieszkańcy wzrokiem swym wlepieni jakby w dym
w ekran telewizora
nie wiedzą czy to dziś czy może jutro już
gdzie sto lat jakby wczoraj

już nie będę
pisał dzwonił
czasu na pytania trwonił
o twe zeszłej nocy sny
o to jak ci płyną dni
czy wieczory twe przypadkiem
nie samotne i ukradkiem
nie znikają gdzieś w otchłani
jak ci ludzie niekochani

a teraz posiedźmy
w ciszy
to co słychać się
nie liczy nawet bicie
naszych serc tylko
to co między
nami jest

nie martwiłbym się czy
się nie przeziębisz
nie czekał jak frajer na
wiadomość czy znajdziesz czas na
pizzę herbatę nic nie robienie
marzeniami się dzielenie
filmów oglądanie

nie obiecywałem ci
ze złota gór
pałacu z chmur
ani że ci zrobię z
pereł sznur kilometrowy

snu mego spełnieniem

delikatnym serca drżeniem

disneyowskim wzruszeniem

nieba darem rymem

niebanalnym

nie będę już powodem
łzy niczyjej co jak
płatek stokrotki spada
delikatnie niezauważalnie
lecz jakby niechcący

jeśli się miało
czyjeś serce całe
i oczy
od ucha do ucha uśmiechnięte
i słowo potrafiące
rozłożyć ręce
niczym skrzydła orła na niebie
i radość miłość nostalgię
wieczór w sobotę
i poranek w niedzielę
a pozostanie tylko cisza
to…
to jest raczej
kurwa niewiele

nie pozwalaj sercu
swemu frajerskiemu
kochać tak bardzo że
już bardziej się nie da
chyba że

liście z drzew spadają

ceny w sklepach rosną

ludzie zamiast

czytać książki

po ebooki sięgają

kubek gorącej herbaty czarnej
jak myśli niepotrzebne
na stole mówi że
znowu za chwilę wzejdzie
słońce trochę zimą gorące

potrzeba nocy by mógł nastać dzień
potrzeba słońca by ujrzeć cień
potrzeba bólu by móc ulgę czuć
trzeba niemocy aby znów móc

farewell oh king
you’re driving away
but we’re still heroes
just for one day

czasem nie wiem sam
jak żyć mam
co mówić mam
w piernikowym szaleństwie
w choinkowym hałasie

między barszczem a sernikiem
między półką z chlebem
a mrożonymi pierogami
przyjdź

kończy się rok kolejny
z tobą choć bez ciebie
twa szkoła ta sama
choć inna zupełnie

miłości

ty

co uniosłaś mnie

nad szczyty gór i głupoty

czekam na ciebie
wieczór jeden drugi
zamiast z tobą
rozmawiam z kosami

to wszystko
to niby nic
kilkanaście spotkań
kilkadziesiąt rozmów

kto by zrozumiał po co jest księżyc
i Andersena poczytał baśnie
kto by rozmawiał o krasnoludkach

gdy nadejdzie noc
i czarne chmury
przykryją ziemię
jak ciepły koc
zaśpiewam ci tango

nie powiedziałeś mi co to miłość
dlaczego istnieją anioły
nie wyjaśniłeś dlaczego czasem bez sensu
musiałem chodzić do szkoły

łatwo Ci było mówić

o przenoszeniu gór

o uchu igielnym

o rzuceniu wszystkiego

i pomyśleć że
mogłoby nie być
pająka w rogu pokoju
deszczu dudniącego w rynnie

niech mój pogrzeb
będzie biały
z białą trumną i kwiatami

wiem babciu
że wciąż czekasz
na spotkanie ze mną
by jak za dawnych lat
rozłożyć talię kart

czy stokrotka może

zastąpić słonecznik

a pestka od jabłka – jabłecznik

a przecież mogłeś zmienić zdanie

nie myśląc co

ze światem się stanie

zamiast octu

co od goryczy twarz wygina

mogłeś z Janem napić się wina

gdy myślisz że to już za dużo

że zima nie może
trwać do maja
że Bóg znowu
robi sobie z ciebie jaja

gdy narzekasz że
znów poniedziałek
szósta piętnaście
pospieszny łyk
herbaty gorzkiej jak

jeśli mówisz
że koło w samochodzie
ważniejsze jest

i zostawili Cię
przyjaciele i kumple
ziomki z izraelskiego podwórka

choć mówią że bez serca
że tylko układ krwionośny

sercu memu frajerskiemu
głupiemu naiwnemu dziecinnemu

odejdź
jeśli chcesz
za rok dwa może dziesięć

za Twe
czemuś mnie opuścił

a gdybyś Jezusie
nie chodził po wodzie
tylko surfował

dziś tańczę walca
choć wcale nie potrafię

Aniele Boży stróżu mój
przyjdź do mnie
nie później nie jutro teraz

nie proś mnie
bym zrozumiał
czego się zrozumieć nie da

gdy moja wiara
uciekła gdzie pieprz rośnie

jeśli myślisz
że rzucę wszystko
i ucieknę z Tobą

a gdyby to była prawda
że jest miłość ta wariatka najprawdziwsza
że przez tysiące lat
filozofowie teolodzy humaniści
romantycy poeci idealiści
to nie byli tylko iluzjoniści